Asante sana Tanzania

Mambo!

Inmiddels ben ik alweer 2 weken terug in het koude Nederland en ben ik nog steeds aan het ‘normale’ leven aan het wennen. De afgelopen weken waren druk, waardoor ik nu dus pas tijd gevonden heb om over de laatste twee weken in Tanzania te schrijven.

Week 11 (25-01-2018 t/m 04-02-2018)

De dagen nadat ik de Kilimanjaro had beklommen moest ik nog flink uitzieken en uitrusten. Deze dagen heb ik helaas veelal in bed door moeten brengen. Misschien was dit ook wel beter, aangezien de buitenwereld mijn ‘kilihoofd’ dan niet hoefde te zien. Deze was namelijk helemaal opgezwollen en compleet gaan vervellen. Dit kwam doordat we op de top van de Kilimanjaro een stuk dichter bij de zon waren, het daarnaast ontzettend koud was en ik niet heel consequent bezig was met zonnebrandcrème.

Het besef en gevoel dat ik naar het hoogste puntje van Afrika ben geklommen was gek. Iedere keer als ik de foto’s terugkeek, kreeg ik kippenvel en kon ik niet geloven dat ik het echt had gedaan. Het gevoel dat je krijgt van het klimmen van de Kilimanjaro is niet goed te omschrijven, maar ontzettend gaaf en zeker de moeite waard.

In het weekend voelde ik me gelukkig weer een stuk beter. In de nacht van zaterdag op zondag begon onze roadtrip namelijk. Samen met twee locals gingen we naar Ushongo en Pangani. Ushongo en Pangani liggen aan de Oostkust van Tanzania, vlakbij Zanzibar. Vanuit deze plaatsten konden we kleine dorpjes bezoeken om te kijken hoe het er daar aan toe ging. Deze kleine dorpjes bestonden veelal uit kleine hutjes van hout of klei. Dit soort dorpjes hadden we al vaker gezien, maar het blijft indrukwekkend om te zien hoe mensen in zulke hutjes kunnen leven.

Daarnaast hebben we natuurlijk genoten van de stranden aan de oostkust van Tanzania. Onder andere om nog net iets bruiner te worden voor we weer terugvlogen naar Nederland. Donderdagavond reden we weer terug naar Moshi. We moesten ongeveer 8 uren rijden. De bedoeling was om rond 1:00 terug te zijn in Moshi. Dit liep iets anders, aangezien we een aantal keren stop werden gezet door de politie. Waaronder 1 keer maar liefst 1,5 uur. De politie in Tanzania zet je bijna altijd stop. Vervolgens vragen ze naar de kleinste dingen die je in je auto moet hebben of willen ze geld hebben wanneer er iets kapot is aan de auto. En nee, dit geld gaat hoogstwaarschijnlijk niet naar waar het heen moet, maar belandt netjes in eigen zak van meneer agent. De keer, dat wij 1,5 uur stop werden gehouden was omdat een van de lampjes van de nummerplaat niet meer werkte. Hiervoor waren we op de heenreis ook al een keer aangehouden, maar toen mochten we na 20 minuten praten weer verder rijden zonder te betalen. Nu ging het net iets anders. Uiteindelijk, na lang praten, moesten we naar een ATM (bank) om geld op te halen en moesten we 30000 TSH betalen, wat ongeveer €11 is. Uiteindelijk kwamen we pas om 5:30 aan in Moshi.

Week 12 (05-02-2018 t/m 11-02-2018)

Op maandag zijn we naar de Masaai market in Arusha gegaan. Op deze markt hadden ze heel veel winkeltjes met souvenirs. Iedere winkel had alleen wel bijna hetzelfde te koop. Het was best grappig om hier rond te lopen en van alles en nog wat af te dingen. Hierin zijn we dan ook best goed geworden de afgelopen drie maanden. Alle verkopers wilden ‘business doen’ in hun shop. We werden daarom op zijn minst de hele tijd geroepen of hun shop binnengetrokken. Eerst kregen we echte Mzungu prijzen. Na een tijdje afdingen werden dit normale ‘rafiki’ prijzen. Met een auto volgeladen reden we ’s avonds weer terug naar Moshi. Ik vroeg me toen al af hoe ik dat allemaal in mijn koffer ging stoppen. Niet wetende dat ik de dagen daarna nog meer zou kopen.

De laatste paar dagen zijn we nog een paar keer Moshi in gegaan om de laatste dingen te laten maken en te kopen. Daarnaast hadden we nog een Totohealth meeting om afscheid te nemen van onze collega’s.

Donderdag was echt onze laatste dag in Moshi. Deze stond in het teken van alles in een koffer en backpack proberen te krijgen en afscheid nemen. Vraag niet hoe, maar op de een of andere manier is het gelukt om alles ingepakt te krijgen. We hadden gelukkig een ‘extra’ handbagage tas laten maken, waardoor alles net paste. Daarnaast wilde mijn lichaam ook nog even een souvernirtje meenemen. Donderdagmiddag werd mijn wang namelijk ineens heel ‘dik’, althans ik vond hem toen al erg dik. Toen ik in slaap viel bij het zwembad is hij nog dikker geworden. Voor het eerst in drie maanden moest ik overwegen om een dokter op te zoeken in Moshi. Aangezien ik het 3 maanden vol had gehouden om geen dokter op te zoeken, vond ik het niet nodig en wilde ik gewoon het vliegtuig instappen.

Om 1:00 vertrokken we uit Moshi naar het vliegtuig. Dit was wel even slikken. Norah en een andere local vriend brachten ons naar het vliegveld. Dit was ongeveer een uur rijden. Eenmaal bij het vliegveld werd het afscheid echt. Dit was best even moeilijk.

Met mijn hamsterwang begonnen we aan de lange reis terug naar Nederland. Ik wilde helemaal nog niet weg uit Tanzania. Het leven beviel mij prima daar, maar helaas ook aan de mooiste avonturen komt een eind.

In het vliegtuig werd mijn wang alsmaar dikker, ik denk mede door de luchtdruk. Ik heb daarom de helft van de tijd met ijsblokjes in mijn hand gezeten, kon ik vast wennen aan de kou.

Na een reis van 14 uren kwamen we aan op Düsseldorf Airport. Na de nodige vertraging bij de bagageband (mijn koffer was verdwenen) konden we door de welbekende ‘deuren’.

Inmiddels ben ik alweer twee weken in Nederland. Ik ben nog steeds wat aan het wennen en mis Tanzania. De afgelopen weken bestonden vooral uit het afspreken met vriendinnen en familie, wennen aan Nederland (de kou, tempo, colleges en stressende mensen) en ziekenhuisbezoekjes. Van laatstgenoemde heb ik er inmiddels al 9 gehad. De dag na thuiskomst ben ik naar de dokterswacht gegaan. Daar werd geconstateerd dat ik een abces ter grootte van een mandarijn in mijn wang had. Aangezien niemand wist wat erin zat (aan bacteriën), het weekend was en iedereen in het ziekenhuis panisch deed omdat ik net uit Tanzania kwam, moest ik wachten tot maandag. Op maandag ben ik een dagje ‘opgenomen’ geweest en hebben ze mijn wang ‘opengesneden’. Gelukkig kwamen er geen gekke beestjes uit, waar de artsen stiekem wel op hoopten. Vervolgens heb ik een drain gekregen, waar ik 1,5 week mee rond heb gelopen. Deze is er inmiddels uit. Aangezien het wondherstel niet helemaal goed gaat, loop ik nu nog steeds met een pleister op mijn hoofd. Al met al, een souvenirtje aan Tanzania die altijd op mijn wang te zien zal zijn.

Voor de rest probeer ik mij beetje bij beetje aan het Nederlandse tempo aan te passen, maar zal ik de ‘pole pole’ leefstijl, die ik in Tanzania had niet helemaal loslaten. Ik heb ontzettend veel gedaan, geleerd en beleefd in Tanzania. Dingen die ik nooit zal vergeten en mij zeker een andere kijk op de wereld hebben laten krijgen.

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gekregen om naar Tanzania te gaan, hoe eng ik het eerst ook vond. Het is een van de mooiste avonturen geweest die ik nooit zal vergeten.

Voor alles wat mee heb gemaakt, geleerd, gezien en voor de mensen die ik heb leren kennen zeg ik:

Asante sana en hopelijk tot snel!

Liefs,

Aukelien