Hoog(s)te punt van Afrika
28 januari 2018 - Kilimanjaro Nationaal Park, Tanzania
Mambo!
We made it to the highest point of Africa! Ik besef het nog steeds niet helemaal, maar afgelopen week heb ik, samen met Norah, het hoogste puntje van Afrika bereikt. We hebben er 4 dagen over gedaan om de top van de Kilimanjaro te bereiken en zijn in 1 dag weer naar beneden gelopen, in totaal 5 dagen dus. Het was zwaar en heftig soms, maar bovenal ontzettend gaaf en mooi. We hebben de Kilimanjaro beklommen via de Marangu route, ook wel de Coca cola route genoemd. Gedurende deze route slaap je ’s nachts in hutten, wat mijn voorkeur had omdat ik hoopte dat dit warmer zou zijn dan een tent. Helaas was dit niet helemaal waar en bevroor ik alsnog op het moment dat ik mijn slaapzak uitkroop.
Dag 1, 20 januari 2018
Eindelijk, de Kilimanjaro beklimmen! Topfit was ik niet, aangezien ik de nacht, voordat we begonnen met klimmen, ziek werd. Dat zou vast wel overgaan tijdens het lopen, dacht ik. Rond 11:00 startten we vol goede moed aan de klim naar het hoogste puntje van Afrika. Vanaf de Marangu gate liepen we 4 uren door het regenwoud naar de eerste hut; de Mandara hut. In het regenwoud zagen we de meest vreemde bomen en apen, erg bijzonder en gaaf om doorheen te lopen. De weg naar de Mandara hut was al best steil. We moesten pole pole (langzaam) lopen om ons lichaam te laten wennen aan de hoogte, waardoor dus minder zuurstof. Het woord pole pole had ik de eerste dag nog niet helemaal begrepen en liep vrijwel de hele tijd voor de gids. Ik wilde zo snel mogelijk bij de hut zijn, aangezien ik me nog steeds niet goed voelde. Dit maakte de eerste dag mentaal wel een beetje zwaar. ‘Hoe ga ik dit vijf dagen volhouden?’ vroeg ik mezelf af. Gelukkig kwam ik heelhuids bij de Mandara hut aan. De Mandara hut ligt op 2720 meter hoogte. Bij aankomst kregen we direct een bakje met warm water om ons te wassen. Dit was wel even wennen, aangezien dit onze ‘douche’ ging zijn voor de komende vijf dagen. Vervolgens kregen we thee met popcorn (deze combinatie vind ik nog steeds bijzonder) om ons verder op te warmen. Na de thee met popcorn moesten we nog een stukje naar boven hiken om de Maundi krater te bekijken. Na deze kortdurige hike kregen we op tijd ons eten, zodat we vroeg konden gaan slapen om onszelf op te laden voor dag 2.
Dag 2
Om 6:30 werd er op onze deur geklopt met koffie of thee voor in bed. Wat een luxe, onze hutgenoot was jaloers. Ik had gelukkig goed geslapen en voelde me veel beter dan de dag ervoor! De tocht ging verder naar de Homboro hut op 3720 meter. Dit duurde ongeveer 7-8 uren. Er moest meer pole pole gelopen worden, omdat het steiler werd en we hoger kwamen. Het eerste uur liepen we nog door het bos. Naarmate we hoger kwamen werd het steeds kaler qua bomen etc. Hierdoor hadden we een heel mooi uitzicht op de top van de Kilimanjaro. Vanaf 3000 meter was er enkel nog een soort heide over en een bepaald soort boom, ik weet de naam zo even niet meer. Ik vond het helemaal leuk en mooi, waardoor ik met volle energie naar de Horombo hut kon lopen. Op deze manier kon ik het wel vijf dagen volhouden! Eenmaal bij de Horombo hut aangekomen kregen we weer onze thee met popcorn en moesten we weer een stukje omhoog hiken om te wennen aan de ijlheid van de lucht.
Dag 3
Helaas had mijn lichaam nog niet begrepen dat het handig zou zijn om normaal te functioneren tijdens het klimmen van een berg. Ik voelde me weer niet goed en had hierdoor slecht geslapen, erg handig. We konden hierdoor niet ’s ochtends vroeg starten met klimmen. Met een uur vertraging startten wij onze hike naar de Kibo hut, de laatste hut op 4720 meter. We liepen weer ongeveer 7-8 uren. Tijdens het lopen begon ik me gelukkig weer wat beter te voelen; opgeven was ook zeker geen optie voor mij. De weg naar de Kibo hut was ook al ontzettend mooi. We liepen door de woestijn. Deze woestijn was echter wel iets kouder dan wat ik me altijd bij een woestijn had voorgesteld. Met een heel mooi uitzicht op de top van Kilimanjaro, kwamen we steeds dichterbij de Kibo hut. Op het moment dat we de Kibo Hut voor het eerst in de verte zagen dachten we dat we er bijna waren. Schijn bedriegt, want het duurde vanaf dat punt nog 2 uren om bij de hut te komen.
De Kibo hut was de ‘laatste’ hut voordat we de top zouden gaan bereiken. Rond 16:30 kwamen we hier aan. Ik voelde me wonderbaarlijk genoeg echt goed en had voor het eerst in dagen weer zin in eten, een goed begin voor de summit day! Direct na het eten moesten we gaan rusten, aangezien we om 23:00 ons bed uit moesten voor de klim naar de top. Omdat de Kibo hut in tegenstelling tot de andere hutten een enorme hut is waar veel mensen in slapen, was het lastig om te slapen. Dit is dan ook niet gelukt; Let’s climb a mountain without sleep! Om 23:00 tikte Norah mij aan en zei dat ik mijn bed uit moest komen. Vol energie (zonder grappen) stapte ik mijn bed uit. Ik had zin in de laatste klim naar de top en voelde me ook echt goed. De hike naar de top zou ongeveer 8 uren moeten gaan duren.
Dag 4
Om 00:00 startte de klim naar de top. De weg naar de top was donker, (ijs)koud, steil, ontzettend zwaar, gaaf, mooi, bijzonder, heftig etc. etc. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien als tijdens de summit night, wauw! Op een gegeven moment dacht ik dat ik grote beer zag. Na een tijdje om me heen kijken ontdekte ik nog een grotere grote beer. Aah het was dus kleine beer die ik had gezien. Pole pole liepen we naar boven. Met zaklampen konden we ‘het pad’ vinden. Een echt pad was er niet, maar het was wel het veiligst om overheen te lopen. Naarmate we steeds hoger kwamen begon ik mijn hoofd steeds meer te voelen. Intense hoofdpijn door de hoogte. Daarnaast kreeg ik steeds minder lucht. De een na de ander zagen we ziek, met een gids naar beneden komen. Ik hield maar 1 ding in mijn hoofd: dat mag en gaat mij niet gebeuren. Door constant positief te blijven denken en rustig te ademen kwam ik al heel ver. Vlak voor het Gillmans point (5685m) wist ik niet meer waar ik zuurstof vandaan moest halen en raakte ik buiten adem. Ik kon niet rustig blijven ademen en raakte in paniek. De gids wist volgens mij niet goed wat hij moest zeggen en Norah was al een stukje verderop. Vanaf dat moment heb ik de ademhalingstechnieken, die ik tijdens bevallingen gebruik, uit de kast getrokken en mezelf rustig proberen te houden. Daarnaast begon ik me misselijk te voelen en had ik het gevoel dat ik moest overgeven. Het was ‘nog maar’ 5 uren lopen naar de Uhuru peak, dus opgeven was geen optie voor mij. Ik moest en zou de top halen. Nog meer pole pole liepen we verder. Rond 6:30 zagen we de zonsopgang vanaf de berg: weer wauw! Om 7:30 zagen we eindelijk het eerste sign; Gillmans point! We waren op 5685 meter! Vanaf dit punt zagen we de gletsjers en konden we heel heel ver in de verte minuscuul het sign van de Uhuru peak, de top van de berg, zien.
Vanaf het Gillmans point was het nog twee uren lopen naar de Uhuru peak. Twee uren door de sneeuw lopen met een heel mooi uitzicht over de gletsjers maakten mijn hoogteziektestruggles het meer dan waard. Na 2 uren lopen kwamen we aan op de Uhuru peak! We hebben het gehaald!! Het is gek, maar ik besefte het me totaal niet toen ik bij het sign van de Uhuru peak stond. Het uitzicht vanaf de peak was idioot mooi. Na 20 minuten op de top moesten we snel weer naar beneden, omdat je anders de mountain sickness kan krijgen. Dat het een serieus iets is, was wel aan mijn gids te merken.
Via een short cut liepen of naja gleden we weer naar beneden. Deze short cut was enorm steil en over stenen en grote keien. Aangezien ik duizelig was ben ik maar iets van 10 keer gevallen. Hierdoor duurde de short cut 2x zo lang dan dat de bedoeling was, pole sana.
Na een iets langere hike dan gepland (14uren) kwamen we weer terug bij de Kibo hut. Ik mocht even een half uur in m’n bed liggen voordat we terug moesten lopen naar de Horombo hut. Dit zou nog drie uren duren. Ik heb geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen om de Horombo hut te halen, maar het is gelukt.
Dag 5
Na een goede nacht slapen, hadden we weer genoeg energie voor de allerlaatste hike, terug naar de Marangu gate. Dit was dezelfde route als de heenweg, maar dan veel sneller. Na een hike van ongeveer vijf uren kwamen we aan bij de gate.
Ik voelde bijna iedere spier op de dag nadat ik terugkwam van de Kili. Het was zwaar en heftig soms, maar ontzettend mooi en meer dan de moeite waard. Een ‘Once in a lifetime’ ervaring, die ik nooit zal vergeten.
Baadae!
Liefs,
Aukelien
GoPro filmpje: https://youtu.be/a9L7abJP4hE
Je bent echt een topper!